Сказки, народные сказки, авторские сказки
 
 
Народные сказки
  • Герцеговинские сказки
 
 
 
 
 

Иван Попялов



Жил сабе дед да баба, и было у них три сына: два разумных, а третий дурень — по имяни Иван, по прозванию Попялов. Ён двенадцать лет ляжав у попяле (пепле), вопасля таго встав из попялу и як стряхнувся, дак из яго злятело шесть пудов попялу. В том царстве, где жив Иван, не было дня, а всё ночь; ета зрабив змей. Во Иван и абазвався, штоб истрабить етаго змея, да и кажа свайму батьку:
- Тату! Зраби мини куцабу в пять пудов.
Узявши тую куцабу, ён пашов на поля и кинув яе угару и пашов дамов. На другий день пришов Иван на поля, на тоя места, где падкинув куцабу, наставив лоб — як лятить тая куцаба, як ударя яго в лоб, да и разбилась надвоя.
Иван пришов дамов да и кажа свайму батьку:
- Тату! Зраби мини другую куцабу в десять пудов.
Узявши тую куцабу, Иван пашов на поля да и кинув яе угару: лятела тая куцаба три дни и три ночи. На четвертый день пашов Иван на тоя места — як лятить тая куцаба; ён наставив калено, и тая куцаба разбилась на три части. Попялов, пришовши дамов, загадав батьку зрабить третью куцабу у пятнадцать пудов. Узяв тую куцабу, пришов на поля и падкинув яе угару: лятела тая куцаба шесть дней. На сёмый день Иван пашов на тоя места; лятить тая куцаба, як ударицца аб лоб Иванав, дак аж лоб падався. Во ён кажа:
- Ета куцаба издержа змея!
Во, сабравшись, Иван паехав с братами пабивать таго змея. Едя ён да едя, аж стаить хатка на куриной ножке, а в той хатце живе змей. Яны таматка астанавились. Иван павесив сваи рукавицы да кажа братам:
- Як из маих рукавиц патяче кровь, дак прибегайте ка мне на помачь.
Сказавши ета, Иван пашов у хату и сев пад мастом6 — аж едя змей на трёх галавах: конь, спаткнувся, сабака завыла, сокол затвелев. Змей гаворя:
- Чаго ты, конь, спаткнувся, сабака завыла, сокол затвелев?
- Якжа мини не спатыкацца, — кажа конь, — кали пад мастом сядить Иван Попялов.
Во змей и кажа:
- Выхади-ка суда, Иванушка! Памеряем с табою силы.
Ён выходя, и стали яны бицца. Иван пабив таго змея да и сев изнова пад мост.
Едя другий змей на шести галавах; ён и таго змея пабив — аж едя третий на двенадцати галавах. Ён и с тым став бицца и збив яму девять галов: не стало у змея силы. Глядять яны — аж лятить воран и кричить:
- Кровь! Кровь!
Змей и кажа таму ворану:
- Ляти да маей жонки; яна заесть Ивана Попялова.
А ён кажа:
- Ляти к маим братам; як яны приедуть, мы етаго змея убьем и тябе мяса аставим.
Воран паслухав Ивана, палятев к яго братам да и став каркать над их галавами. Браты праснулись и, пачувши воранав крик, пабегли на помачь к брату; убили таго змея, взяли змееву галаву, и, пришовши к яго хате, яны разламили галаву — и став белый свет па всяму царству.
Пабивши змея, Иван Попялов с братами паехав дамов и забыв взять рукавицы; вялев братам падаждать яго, а сам вярнувся за рукавицами. Як падъехав к хате и хатев взять рукавицы, глядить — аж там змеиха и змеевы дочки размавляють прамеж сабою. Ён зрабився катом да и став курнявкать пад дверями. Яны пустили яго у хату. Ён, выслухавши всё, што яны гаварили, ухватив рукавицы и пабег. Прибегши к братам, сев на каня; во яны и паехали. Едуть яны да едуть; во пред ими зелёный луг, а на том лугу падушки шавковые. Во братья и кажуть:
- Папасём туточка каней и сами аддышем.
Иван кажа:
- Пастойтя, братцы! — да, узявши куцабу, ударив па падушкам; из тых падушак патякла кровь.
Во яны паехали дальше. Едуть, едуть — аж стаить ябланька, и на той ябланьке залатые и сребряные яблачки. Во братья и кажуть:
- Давайтя зъедим па яблачку.
Иван гаворя:
- Пастойтя, братцы! Я папробую, — и, узявши куцабу, ударив па той яблане; из яе патякла кровь. Яны и паехали дальше. Едуть яны да едуть, во пред ими крыница. Братья и кажуть:
- Напьёмся вады.
А Иван Попялов и гаворя:
- Стойте, братцы!
Узявши куцабу, ён ударив па крынице, и из той вады зрабилася кровь. Луг, шавковые падушки, ябланя и крыница — ета всё были дочки змеевы.
Пабивши змеевых дочак, Иван Попялов паехав с братами дамов — аж лятить за ими змеиха, раззявила рот ад неба да земли и хатела Ивана праглинуть, Иван и браты яго кинули ей три пуды соли. Яна праглинула тую соль, падумавши, што то Иван Попялов, а дале як рассмакавала тую соль и убачила, што ета не Иван, пабегла знова вслед.
Во ён бача, што беда, як припустив каня да и схавався у кузню к Кузьме и Демьяну за двенадцать дверей. Змеиха прилятела да и кажа Кузьме и Демьяну:
- Аддайтя мини Ивана Попялова!
А яны кажуть:
- Пралижи языком двенадцать дверей да и бери!
Змеиха зачала лизать двери; а яны разагрели железные щипцы, и як только яна прасунула язык у кузню — яны ухватили яе за язык и начали бить малатами. Убивши змеиху, спалили и попял па ветру рассыпали, а сами паехали дамов; стали жить да паживать, гулять да пиравать, мед да вино папивать. И я там быв, вино пив, и в роте не было, а па бараде только тякло.


Следующая сказка ->
Уважаемый читатель, мы заметили, что Вы зашли как гость. Мы рекомендуем Вам зарегистрироваться либо зайти на сайт под своим именем.


Другие сказки из этого раздела:

 
 
 
Опубликовал: Антон | Дата: 14 мая 2010 | Просмотров: 3487
 (голосов: 1)

 
 
Авторские сказки
  • Варгины Виктория и Алексей
  • Лем Станислав
  • Распэ Рудольф Эрих
  • Седов Сергей Анатольевич
  • Сент-Экзюпери Антуан де
  • Тэрбер Джеймс
  • Энде Михаэль
  • Ямада Шитоси
 
 
Главная страница  |   Письмо  |   Карта сайта  |   Статистика
При копировании материалов указывайте источник - fairy-tales.su